Publications

Abstract

This thesis focuses on one aspect of interactional competence: competence to manage knowledge distribution in conversation. In order to be considered competent in everyday interaction, participants need not only to index one another's knowledge states but also to engage in dynamic negotiation of knowledge distribution. Adopting the methodology of conversation analysis, the thesis investigates how participants' orientations to knowledge distribution, 'epistemicity', are manifested. The thesis examines three interactional environments: assessment sequences, informing sequences and polar question-answer sequences. A systematic analysis reveals that interactants orient to different aspects of knowledge in different environments, employing different grammatical resources. When they assess an object, they are concerned about who possesses 'epistemic primacy'. Japanese final particles and the practices of intensification serve together to claim epistemic primacy and provide support for the claim. It is also reported that interactants are oriented to achieve 'epistemic congruence' − consensus regarding how knowledge is distributed among them. When one provides the other with new information, the exchange commonly develops into a four-turn sequence, instead of a minimal adjacency pair. It is shown that this sequence organization allows interactants to achieve a balance between territories of experience, affiliation and empathy. In polar question-answer sequences, how (un)expected or novel a given piece of information is becomes an issue. Answers are found to be formulated such that they adopt epistemic stances that are assertive enough to match the level of (un)certainty expressed by questioners. The thesis contributes to our understanding of how social interaction is organized. It becomes clear from the findings that a wide range of aspects of language use and interactional organization are dominated by interactants' orientations to epistemicity. Participants manage knowledge distribution in everyday interaction, which may be the most fundamental means of managing their social statuses and relations.

Abstract

We lezen en horen dagelijks duizenden woorden zonder dat het ons enige moeite lijkt te kosten. Toch speelt zich in ons brein ondertussen een complex mentaal proces af, waarbij tal van andere woorden dan het aangeboden woord, ook actief worden. Dit gebeurt met name wanneer die andere woorden overeenkomen met de feitelijk aangeboden woorden in spelling, uitspraak of betekenis. Deze activatie als gevolg van gelijkenis strekt zich zelfs uit tot andere talen: ook daarin worden gelijkende woorden actief. Waar liggen de grenzen van dit activatieproces? Activeer je bij het verwerken van het Engelse woord 'steam' ook het Nederlandse woord 'stram'(een zogenaamd 'buurwoord)? En activeer je bij 'clock' zowel 'clockwork' als 'klokhuis' ( twee morfolologische familieleden uit verschillende talen)? Kimberley Mulder onderzocht hoe het leesproces van Nederlands-Engelse tweetaligen wordt beïnvloed door zulke relaties. In meerdere experimentele studies vond ze dat tweetaligen niet alleen morfologische familieleden en orthografische buren activeren uit de taal waarin ze op dat moment lezen, maar ook uit de andere taal die ze kennen. Het lezen van een woord beperkt zich dus geenszins tot wat je eigenlijk ziet, maar activeert een heel netwerk van woorden in je brein.

Abstract

Sarah Schimke onderzocht hoe mensen die op volwassen leeftijd naar een ander land verhuizen de taal van dit land leren, ook zonder veel taalinstructie te krijgen. Twee groepen werden onderzocht: Turkse immigranten in Frankrijk en Turkse immigranten in Duitsland. De resultaten laten zien dat volwassen leerlingen in het begin van het verwervingsproces een gemakkelijkere variatie van de doeltaal creëren. Er worden wel woorden van de doeltaal verworven en gebruikt, maar er wordt een gesimplificeerde grammatica toegepast. In het bijzonder gebruiken leerlingen in deze fase geen finietheid, dus geen morfologische variaties van werkwoorden. Schimke toont aan dat als finietheid wordt verworven, dit de grammatica van de leerlingen sterk verandert en dat deze veel sterker op de doeltaalgrammatica begint te lijken. Ook toont ze aan dat dit proces door karakteristieken van de doeltaal, zoals de woordvolgorde en de complexiteit van de morfologie, wordt beïnvloed